कवि मनको डाक्टर

प्रेम र कविताका कुरा गर्दा उनले एक जोक सुुनाए ।
एक पतिले आफ्नी श्रीमतीलाई भनेछन् । ‘बूढी मलाई एकदम छाती दुुखेर आयो’
पत्नीले भनिन्– ‘ए हो लौन के भयो ?’
पतिः अइया अइया मरें ।
पत्नीः खोई तपाईंको मोबाइलको पासवर्ड दिनुुस् त, डाक्टरलाई फोन गरौं ।
पतिः ‘बूढी अहिले त अलि ठीक भएर आयो । बिस्तारै सन्चो होला जस्तो छ, भो पर्दैन डाक्टरलाई फोन नगर ।’
कवि रमेश क्षितिजले भनेको जोक हो यो ।
आफूलाई भुुलिरहें, बिर्सनेलाई सम्झिरहें
के के सोचें रातभरि ब्युुझिरहें, ब्युुझिरहें,
जिस्काइर≈यो जुुनेलीले बतासले पोलिर≈यो
उध्रिएको छातीभित्र रातले बल्छी खेलिर≈यो

यो गीत सुुनाएपछि गत बुुधबार घोस्ट राइटिङ नेपालद्वारा आयोजित सिर्जनात्मक लेखन प्रशिक्षणमा सहभागी राजन सिम्खडाले क्षितिजलाई प्रश्न गरे– ‘यति राम्रो गीत कसरी रच्नुुभयो ?’ उत्तर त्यही जोक थियो । मोबाइलभित्र धेरै कुरा रहेजस्तै जीवनमा पनि छन् । संकेत जोकमै थियो उनको ।

एक फरक कवि संग अाजकाे बिहान

फरक हुन नै रमेशले नामकाे पछि क्षितिज थपे ।
सल्यानकाे क्षितिज दांगमा उघ्रियाे ।
दागकाे क्षितिज काठमाडाैमा छ्यांग भयाे ।

काठमाडाैकाे फराकिलाे क्षितिजमा उनले एलएलएम गरे ।
कवि भए । गीतकार बने । अफिसर बने ।

जीवनका बारे गहिराे गरि बुझ्ने । अाशा देखाउने । मान्छेमा बिश्वासकाे ट्रान्सफर्मेशन गर्ने । यस्ताे लेख कविता र गीत लेख्ने उनकाे बाेली तिर्खा लागेकाे बेला मिठाे पानी खाईरहे झै लाग्थ्याे । नसकिअाेस भन्दा भन्दै कक्षा सकियाे । अावाजहरू मनमा बसेका छन । उर्जा थप्ने ती अमृत अावज साहित्यका लागि भन्दा जीवनका लागि थिए । ठयाक्कै साहित्य जस्तै स्वादिलाे र अानन्ददायक

साया

याद हैं – अभी भी याद हैं
शदीद गर्मी के वह दिन

चढ़ते हुए वादियों में आए थे तुम
अलसाते हुए साये में देखा दूर उफ़ुक
पोछा माथे का पसीना और दूर कि गर्दे सफ़र

याद करता हूँ – नदी-सा तुम्हारा सफ़र
और, मेरा साहिल-सा जीवन – एक साथ याद करता हूँ !

अनुहार हराएको अनुहार

‘हेर्नुस्न, मैले त आफ्नो अनुहार नै हराएँ । यसपाला दसैंमा गाउँ जानुछ तर अनुहार हराएपछि साथी–आफन्तलाई कसरी भेट्नु ? टीका कसरी लगाउनु ? सबभन्दा ठूलो कुरा त बा–आमालाई कसरी आफ्नै परिचय दिनु । म त साह्रै अप्ठ्यारोमा परें ।’

रमेश क्षितिज

असार ११ - 

(आदरणीय पाठकलाई म आग्रह गर्दछु– बिहानको समय पत्रिका पल्टाउँदै चिया पिइरहेको एक व्यक्तिको आकृति र टेबुलमा फिँजारिएका विभिन्न पत्रिकाको दृष्य कल्पना गर्नुहोस् र हामी कथा सुरु गरौं ।)

‘हजुर... हजुरलाई एकदम छिटो बोलाएर ल्याउने भन्नु भ’को छ । उहाँको अनुहार हरायो भनेर घरमा हल्लिखल्ली भइरहेको छ ।’

एउटा किशोरले दौड्दै आएर भनेपछि एकछिन त म रनभुल्लमा परेँ । उहाँ भनेको को ? अनुहार हराएको भनेको के हो ? यस्तै प्रश्नहरू मनमा आइरहँदा उसले आफू आएको घर औंलाले देखायो । त्यो एक उच्च पदस्थ व्यक्तिको घर थियो जससंँग मेरो खासै निकटता थिएन । एउटै टोलमा बस्ने भएकाले आक्कल–झुक्कल भेट भने हुन्थ्यो । 

जिन्दगी

बिहानै-बिहानै
बेतोडले -दौड्दै गयो एक मानिस आँखाअघिबाट
बाटोमा- भेलाभएर गर्न थाला सबैले
एक अर्कालाई प्रश्न को थियो त्यो मानिस दौडिरहेको ?

थियो कि त्यो एक राजबन्दी
वा जेल तोडेर भागेको कुनै विद्रोही कैदी
वा परिस्थितिले पाकेटमार बनाइसकेको
एक होनहार युवक ?