उकालोमा सान्नानी

शिरमा भारी बोकेर
हातमा लालटिन लिएर हिंडिरैछ सान्नानी
पहाडको त्यो बाटो
उकालै-उकालो,

लालटिनको उज्यालोले चिरिरहेछ अन्धकार
दरिला छन् पाइलाहरु चम्किरहेछ अनुहार
कालो रात गएर
आउँछ भोलि बिहानी
सोचिरैछ सान्नानी
फेरि पूर्व खुलेर
उज्यालै-उज्यालो,

मोतिजस्ता पसिनाको हार बनेको गलामा
बाटो आफैँ काँध थाप्छ पाइला चाल्ने बेलामा
झुप्रो घर सम्झेर
मन दह्रो गरेर
सम्झीसम्झी बाबाको
धुजाधुजा टोपी र
फाटेको कठालो
हिँडिरैछ सान्नानी
उकालै-उकालो

~ रमेश क्षितिज
(गीति संग्रहः आफैँ आफ्नो साथी भएँ )